[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[]
[Web Creator] [LMSOFT]
BeatyCzető.nl
Nooit eerder had ik een kunstwerk van haar gezien of er zelfs maar over horen spreken, maar dat maakte mij op dat moment niets uit. De beslissing was genomen. Door beide belanghebbenden. De kunstenares en de journalist. Ik maakte uiterst voorzichtig, als om de betovering niet te verbreken, een afspraak in haar atelier; haar kunstzinnig epicentrum. Die persoonlijke cel als bron vanwaar al haar kunstwerken ontstaan en er uiteindelijk zouden vergaan. Bevrijd door een eerste kopje koffie, die onnodig schrale en bittere troost,daalde er een gouden stofwolk neer over ons gesprek. Ik keerde enigszins beschaamd uit mijn droomwereld terug, tevreden met de richting van het gesproken woord, en sloeg andere wegen in, een glimlach op de lippen. Misschien dat de kunstzinnig betoverende atmosfeer van deze toch zo Vlaardingse plek de overhand had gekregen in wat op dat moment mijn gevoelswereld was, maar ik wist pertinent zeker dat dit vraaggesprek al jaren voorbestemd was, waarschijnlijk nog vanuit een eerder en geheel ander leven.
Aanleiding van dit verhaal is de koele renovatie van drie flats in Holy-Oost. Niet dat Beaty Czetö bouwvakker is, maar even zo vele panelen, ontsproten aan haar artificiële hand en artificieuze brein, gaan de muren van die drie hoog gestapelde huizen sieren. Het wachten is op Waterweg Wonen. De opening steeds vertraagd. Maar ja, ook dat is Vlaardingen. De verantwoordelijke wethouder keert beschaamd het rood aangelopen hoofd. Alsof de verkiezingsnederlaag weer een stapje nader is.
Brutaal, ondeugend en enigszins spottend kijkt de van origine Hongaarse mij aan. “Breek maar los met je vragen.”

Peter Joore, journalist